In aanwezigheid van 2,8 mM D-glucose verhoogde bèta-D-glucosepentaacetaat (1,7 mM) de insulineafgifte van geïsoleerde rattenpancreaseilandjes meer dan alfa-D-glucosepentaacetaat.Evenzo was de verdere toename van de insulineproductie veroorzaakt door nateglinide (0,01 mM) hoger in eilandjes die waren blootgesteld aan bèta- in plaats van alfa-D-glucosepentaacetaat.Omgekeerd, in aanwezigheid van 2,8 mM niet-veresterde D-glucose, verhoogde alfa-L-glucosepentaacetaat, maar niet bèta-L-glucosepentaacetaat, de insulineproductie aanzienlijk.De hogere insulinotrope potentie van het bèta-anomeer van D-glucosepentaacetaat viel samen met het feit dat het de gepaarde verhouding tussen D-[U-14C]glucose-oxidatie en D-[5-3H]glucosegebruik aanzienlijk verhoogde, terwijl alfa-D -glucosepentaacetaat slaagde daar niet in.Deze bevindingen worden geïnterpreteerd als ondersteuning van het concept dat de stimulatie van insulineafgifte door deze esters grotendeels kan worden toegeschreven aan hun directe interactie met een stereospecifieke receptor, met voorkeur voor de configuratie van de C1 die gebruikelijk is bij bèta-D-glucosepentaacetaat en alfa-L-. glucose pentaacetaat.
