Producten

Adsorptie van eiwitten aan grensvlakken tussen vaste stof en vloeistof wordt vaak empirisch gevonden om de vorming van oplosbare aggregaten en grotere, niet-zichtbare en zichtbare deeltjes te bevorderen, maar de belangrijkste fasen in dit proces zijn vaak moeilijk direct te onderzoeken.Aggregatie gemedieerd door adsorptie aan water-siliciumoxide (SiOx) grensvlakken, vergelijkbaar met gehydrateerde glasoppervlakken, werd gekarakteriseerd als een functie van pH en ionensterkte voor alfa-chymotrypsinogeen (aCgn) en voor een monoklonaal antilichaam (IgG1).Een stroomcel maakte neutronenreflectie mogelijk voor eiwitlagen die werden geadsorbeerd om SiOx-oppervlakken schoon te maken, evenals na opeenvolgende "spoel" -stappen.Aggregaten die in oplossing werden teruggewonnen na voorzichtig "spoelen" van het oppervlak werden gekenmerkt door neutronenverstrooiing, microscopie en fluorescentiespectroscopie.IgG1-moleculen oriënteerden zich voornamelijk "plat" tegen het SiOx-oppervlak, waarbij de primaire eiwitlaag in minimale mate werd gedesorbeerd, terwijl een diffuse bovenlaag gemakkelijk werd afgespoeld.aCgn-moleculen waren resistent tegen desorptie wanneer ze leken te zijn ontvouwd aan het grensvlak, maar werden verder gemakkelijk verwijderd.Voor gevallen waarin sterke binding optrad, was eiwit dat desorbeerde een mengsel van monomeer en kleine hoeveelheden HMW-aggregaten (voor aCgn) of onzichtbare deeltjes (voor IgG1).Veranderingen in adsorptie en/of ontvouwing met pH gaven aan dat elektrostatische interacties in alle gevallen belangrijk waren.